dzieli z tobą prawie wszystko,
smak radości gorycz łez,
ona tak po prostu jest.
Nie wymaga i nie prosi,
nie kosztuje nawet grosik,
prosta zwykła i przejrzysta,
kryształowa duszy iskra.
Czasem ma już srebrne skronie,
lecz wciąż słońca pełne dłonie
i choć nieraz tak z daleka
ona zawsze w progu czeka.
Nie ocenia, nie potępia,
niepotrzebnie nie zasępia,
nic też nie ma do ukrycia,
wielki skarb do końca życia...